Als je herkent wat ik hieronder schrijf, doe het dan steeds vaker…. het is zo belangrijk in deze tijd: elke dag een moment voor de ziel . Voor mij is het dat kleine mooie uurtje voor de avondschemering…..een lichtval door de ramen, op ‘mijn plek’ in de kamer, soms muziek, soms stilte, kan ook met een handwerkje of een puzzel; heel anders dan (enkel) genot of ontspanning, eerder volledig op mijn gemak. En daar dan met alles wat ik -op dat moment en helder bewust- ben, eenvoudig middenin zitten en ‘stromen’. Ik moet denken aan een verhaal van Carlos Castaneda, hoe zijn leraar hem opdraagt om in huis zijn eigen machtsplek te vinden. Hoe Carlos zijn best gaat doen en op zoek gaat en uiteindelijk uitgeput ergens in slaap valt, precies op de goede plek. Poezen zijn hier goed in. Niet voor niets kreeg ik dit gevoel, toen ik op school leerde schrijven en voor het eerst het woord poes schreef. Hoe ik het me helemaal EIGEN maakte, zodanig dat ik nu nog op elk moment kan teruggaan in de tijd en in de huid zit van dit kind. Later vond ik in Drenthe een houten beeldje van een opgerolde poes. Die is nog steeds bij me. Het is een intens gevoel van ‘bestemd zijn’ zonder het woordje ‘voor’. Het moment heeft geen toekomst, hooguit een verleden met ergens een herinnering aan eeuwigheid. Dit beleven zou ik willen doorgeven aan de eeuwigheid. Hiermee ben ik het leven op aarde ingegleden en met dit beleven zou ik er ook weer uit willen glijden. Het is een alles-in-een gevoel van vrede en dankbaarheid. Het is wat Leonie Jansen en Carel Kraaijenhof beleven aan het lied ‘Klaverveld’, ‘daar bij de dijk van de Beemster’. In het filmpje op Youtube is ook de schoonheid te zien wanneer twee mensen vanuit bezieling echt op elkaar betrokken zijn en samen iets moois creëren. Het is de beleving van het Veld van Overvloed van de inheemse bevolking van Amerika. De wereld, die ons nu uiterlijk omringt en waarin wij uiterlijk leven, is doordrenkt van de gedachte dat er schaarste is. Voor de ziel is dat fictie, onwerkelijk. De potentie om te bedenken en te manifesteren is feitelijk oneindig. En met de intentie om te delen, is er geen schaarste, en ook geen neiging tot verkwisting! Dit sluit aan bij het woord ‘stromen’ dat ik eerder gebruikte. In de intuïtieve trainingen leerden we onze eigen ruimte in (eigendom) te nemen en onze energie te laten stromen. Dat was goed voor ons zelf, maar het was beslist geen gesloten (ego)circuit. Juist het stromen benadrukte de verbondenheid met elkaar, planeet aarde en het universum….er was altijd de intentie van 'delen' met al het leven om ons heen. Het delen gaf een gevoel van rijkdom en overvloed. Misschien helpt het dat ik een oktoberkind ben en zal ik altijd –zoals in het lied van Liselore Gerritsen- ‘een herfstdag als een lentedag bezingen….’ En zoals in dit oer-natuurlijke proces, waarin tegelijkertijd dingen sterven en er wordt geoogst, zo zet ik in mezelf steeds weer opnieuw die twee werelden van overvloed en schaarste naast elkaar. Ze overlappen elkaar en ik laat ze in vrede met elkaar. Als neutrale energetische grootheden hebben ze elkaar nodig – als Yin en Yang - om een gezonde balans in het leven te houden. Ik denk nu dat ik van jongs af aan heb geweigerd om die twee uit elkaar te halen! De titel van mijn website en van de voorstelling in 2010 “Toen was er tijd over” is een statement van overvloed in mijn leven, tegenover de beangstigende en eenzijdige boodschap van schaarste in deze tijd. Overvloed en schaarste in vrede naast elkaar …. ik heb het geprobeerd te verwoorden in de voorstelling in 2010 en in het voorwoord van mijn tekstbundel ‘Aan de kant van het water’: “Het begint altijd met een diep verlangen. Elk woord en elke muzieknoot lijkt dit verlangen tekort te doen of dreigt het te vernietigen. En dan op een dag lukt het om een tekst en een melodie te maken die rust en vrede brengt. Voor even, want het verlangen komt weer terug, nog heviger. Het is zoet en bitter tegelijk, beiden op zoek naar bevrijding. In dit verlangen kristalliseren titels en zinnen, als boodschappers, uit een wereld waar het totale verhaal al bestaat. Ik hoef alleen maar te luisteren….”

Niet te verwarren met ‘bémoederen’, dat meer de betekenis heeft van betuttelen en begrenzen. Ik wil terug naar het eenvoudige ‘moederen’. Daar hoef je geen moeder, en ook geen vrouw voor te zijn. We zouden in deze tijd veel meer moeten moederen. Ik bedoel: een schoot bieden, elkaar een veilige plek bieden om te groeien en te transformeren, daar waar kwetsbaarheid wordt erkend en beschermd, en ruimte wordt geboden aan liefdevolle persoonlijke macht. Het is een plek van ‘Grace’: genade en schoonheid en dankbaarheid inéén. Moederen is omarmen en omarmd worden. Terwijl ik dit schrijf, slaat de twijfel toe. Kan ik dit nog wel zo zeggen? Is er een maatschappelijke context voor? Wil nog iemand hiernaar luisteren? In de jaren negentig heb ik tijdens de intuïtieve trainingen genoten van de oefeningen om in onszelf het onderscheid te voelen tussen de vrouwelijke en mannelijke energie. Wat een rijkdom om dit te laten stromen, te herwaarderen en de innerlijke balans te herstellen in een omgeving, die gedomineerd werd door mannen. En dit gold zeker ook voor de mannelijke deelnemers. In deze tijd zijn veel mensen aan het ‘transgenderen’, op zoek naar ware identiteit. De strikte tweedeling man-vrouw voldoet niet om het ware mens-zijn vorm te geven. De werkelijkheid is kleurrijk en dat wordt openlijk getoond. We doen daarmee niets nieuws. In vroeger tijden waren we hierin ongetwijfeld meer open en veel vrijer, dan in de laatste paar eeuwen. Maar…! Wat mij verdriet doet is dat het onderscheid tussen vrouwelijke en mannelijke energie ook lijkt te verdwijnen. We zijn nu allemaal ‘alleen maar’ mens. En dan gooien we m.i. het kind met het badwater weg. In gesprek hierover met vrienden en bekenden, voel ik de grond onder mijn redenering langzaam verdwijnen. Ik krijg lege blikken…. geen context meer om te landen. Mijn verhaal blijft in de lucht hangen, en wordt op die manier ‘zweverig’. De kracht in het medicijnwiel van de inheemse bevolking van Amerika, met haar vier windrichtingen verbonden met vrouwelijke en mannelijke kwaliteiten, verliest steeds meer haar vanzelfsprekendheid. Sinds kort heb ik weer contacten binnen een feministisch netwerk, nog zoekende wat ik daar kan halen en brengen. In de jaren zeventig en tachtig was ik actief in het vrouwenwerk met een duidelijke visie op de ontwikkeling van de positie van dé vrouw in de maatschappij. Door de jaren heen is voor mij het accent komen te liggen op zelfbewustzijn als het gaat om vrouwelijke en mannelijke energie, in onszelf en de kansen die de maatschappij geeft aan vrouwelijke en mannelijke energie in termen van kwaliteiten. Ik heb het gevoel dat de discussie nu verwatert en tussen mijn vingers door wegglipt….. Op 27 augustus schreef ik: Om te kunnen uitstralen vanuit je Essentie is het nodig om in het NIETS te kunnen verblijven. En tegelijk is dat het ALLES van het namiddaglicht, waarin iets nieuws kan worden ontvangen. Dat ‘nieuwe’ is er al en vraagt om te worden ontvangen. Het is de kunst van het Ontvangen zelf, zoals WAKAN, het oervrouwelijke, in het scheppingsverhaal van de oerreligie. Drunvalo Melchizedek beschrijft het helder in zijn boek ‘De Kundalini van de Aarde na 2012’. Het is de aards menselijke cyclus van 26000 jaar, waarin de accenten op vrouwelijke en mannelijke energieën elkaar afwisselen. Terwijl we dit in een menselijk lichaam onontkoombaar doorleven, zien we als spirituele wezens tevens het illusie-karakter van het geheel. We hebben een vrije wil! Ik wil dat we ons bewust zijn van de wisseling van energie binnen de cyclus van 26000 jaar. Na 13000 jaar, waarin het accent lag op mannelijke energie, komt nu de tijd voor vrouwelijke energie om de boventoon te voeren. Ik wil dat de bron van het ‘moederen’ nadrukkelijk herinnerd wordt, zoals in het scheppingsverhaal uit de oerreligie: “In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is “Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende. En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke. Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende, en komt in ons zonnestelsel met de melkweg overeen. Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht van hun liefde scheppen zij al het leven.” (Uit: ‘Praktische natuurmagie’ van Marie-Lu Lörler) Ik wil dat de medicijnvrouwen worden gehoord: “In het verhaal van de aarde is de vrouw het grondbeginsel en het uiteindelijke principe… Zij draagt de leegte”. Ik wil elke dag met de trommel als vrouw het lied zingen: In de Geest van het Zuiden, in onschuld en vertrouwen, als water het kleine meisje in mij, hallo klein meisje In de Geest van het Noorden, in wijsheid en kracht, op de top van een berg, de vrouw in mij, hallo vrouw In de Geest van het Westen, in de heilige droom, dood en wedergeboorte, in een bos, de man in mij, hallo man In de Geest van het Oosten, in de verlichting, op de vlakte met de opgaande Zon, de kleine jongen in mij, hallo kleine jongen Dat jullie in mij met elkaar verbonden mogen zijn, Dat jullie mijn schilden mogen zijn. Hallo Kracht, Hallo Kwetsbaarheid Hallo Harmonie in kracht en kwetsbaarheid Dat jullie mogen zijn als een rivier in mij en dat ik de rivier mag zijn. (voor de man is in dit lied het geslacht tegengesteld)

“In den beginne en aan het einde, buiten ruimte en tijd, als eeuwig niets zijnde, als al-enige oergrond, waarin alle mogelijkheden van het leven, de leegte en de bron zijn, is “Wakan” – onze oergrootmoeder, het oervrouwelijke, waaruit alles geboren wordt. Wakan is de cirkel, het alles, het in zichzelf rustende, het ontvangende. En Wakan gaat voortdurend over in “Skwan”, onze oergrootvader, het oermannelijke. Hij is de oorsprong, de heilige schepping. Skwan is de spiraal, het actieve, het scheppende…... Wakan en Skwan houden van elkaar. Skwan schenkt zijn zaad aan Wakan, en als vrucht van hun liefde scheppen zij al het leven.” Och, wat een heerlijke tekst is dit toch in het boek van Marie-Lu Lörler, ‘Praktische natuurmagie’. Hier heb je de drie-eenheid in al haar oorspronkelijkheid: het Ontvangende, het Scheppende en de Liefde. En in mijn gevoel veel beter dan Vader, Zoon, en Heilige Geest. Ergens op een bepaald moment –middenin alle drukte van het ‘scheppende’ van onze maatschappij- is dit ‘alles in zichzelf rustende' bij me binnen gekomen. Meestal ’s middags rond 4 uur, in het namiddaglicht, stroomt deze kracht door me heen. Mensen vragen wel eens of ik niet te veel alleen ben, of ik niet iets mis…. Mensen denken daar ook van alles van als ik boos of verdrietig ben (zie je wel: ze is teveel alleen!)…. Tja, wat kan ik daar tegen in brengen? Het is bijna niet te verwoorden wat ik voel en beleef aan dat moment in het namiddaglicht…. Het is een wonderschoon samenzijn…. Ik heb de neiging om mezelf wat terug te trekken uit de uiterlijke maatschappij: minder netwerken, geen (vrijwilligers)werk, geen sociale media, alleen zorg voor mijn directe omgeving…. Mijn alledaagse werkelijkheid (de tonal-as in het medicijnwiel) is klein en redelijk op orde. Mijn alertheid zit nu meer op de nagual-as in het medicijnwiel, de innerlijke geesteskracht, het onzichtbare, het niet alledaagse. Tja, een beetje wereldvreemd? Misschien wel, maar ik vind het ook wel bij mijn levensverhaal en leeftijd passen. Maar er is nog een andere verklaring, juist helemaal niet wereldvreemd. Op de nagual-as is een sterke onderstroom zichtbaar van LEVEN, met een grote urgentie voor mensen om te blijven uitstralen vanuit ieders Essentie. Iets wat in de alledaagse werkelijkheid vaak wordt geblokkeerd. Om te kunnen uitstralen vanuit je Essentie is het nodig om in het NIETS te kunnen verblijven. En tegelijk is dat het ALLES van het namiddaglicht, waarin iets nieuws kan worden ontvangen. Dat ‘nieuwe’ is er al en vraagt om te worden ontvangen. Het is de kunst van het Ontvangen zelf, zoals WAKAN in het scheppingsverhaal van de oerreligie. Drunvalo Melchizedek beschrijft het helder in zijn boek ‘De Kundalini van de Aarde na 2012’. Het is de aards menselijke cyclus van 26000 jaar, waarin de accenten op vrouwelijke en mannelijke energieën elkaar afwisselen. Terwijl we dit in een menselijk lichaam onontkoombaar doorleven, zien we als spirituele wezens tevens het illusie-karakter van het geheel. We hebben een vrije wil! Ik denk zeker wel dat er in deze wereld verpersoonlijkte krachten zijn die voortdurend bezig zijn om aardse almacht te scheppen en naar zich toe te trekken. Het is een soort macht die anderen overheerst. Er worden mensen misbruikt en vernederd, ook degenen die maatschappelijk besturen en leidinggeven. In het namiddaglicht kijk ik er naar. En dan zie ik hoe ik een keuze heb om iemand te zijn, vrij van de ‘weerhaakjes’ voor dit foute machtsverhaal. De compassie is dan oneindig, in harmonie met de oorspronkelijke drie-eenheid. In de boeken van Lynn Andrews zijn medicijnvrouwen aan het woord en ik luister in het namiddaglicht: “We zijn net als die berg…. de reikwijdte van haar macht en haar schoonheid wordt aan het oog onttrokken; aan de bovenkant verliest ze zich in een droom. Voordat we tot onze aardse levensloop geboren worden, wachten we op een grote zegening: onze kans om op aarde te worden geboren. We weten dat we hier komen om verlicht te worden. Op het moment dat we geboren worden, begint de droom. Net als de wolk die de bergtop verbergt, vertroebelt de droom ons ware zien. We moeten een krachtige wind doen opsteken om de wolken te verdrijven. Dan kunnen we het totaal van ons zijn zien, werkelijk zien – de stille berg die we zijn. Dat is het waar het in het leven om gaat: het ontwaken uit de droom. We zijn hier gekomen om verlicht te worden, maar dat is nu juist waar we het meest bang voor zijn….” “Zoals ik het zie, is persoonlijke macht het begrijpen van de geest van de magische energie die door alle wezens heen stroomt. Een medicijnman of –vrouw kan die macht omzetten in genezende en transformerende krachten om zichzelf en anderen daarmee te helpen…..” “Macht is sterkte en het vermogen om jezelf te zien door je eigen ogen en niet door die van anderen. Het is het vermogen om een cirkel van magische kracht om je eigen voeten heen te trekken en niet de magische kracht van iemand anders cirkel te pakken. Ware macht is liefde….” “De eerste les van macht is dat je alleen bent. De tweede les van macht is dat wij allen EEN zijn”. “In het verhaal van de aarde is de vrouw het grondbeginsel en het uiteindelijke principe… Zij draagt de leegte”.

Zij is een oude wijze medicijnvrouw, zittend onder een boom aan de kant van de rivier. Ik zit naast haar en vertel haar dat er tegenwoordig wordt gepraat over reguliere en alternatieve geneeskunde (…..) Hoe zou dit gesprek verder gaan? Het wordt een gesprek met veel vragen, spraakverwarring en verbazing, waarin de logica wordt gezocht en uiteindelijk veel onbegrijpelijk is. Het is eigenlijk bizar omdat alle vormen van geneeskunde oorspronkelijk uit dezelfde bron komen. Ze zijn ontstaan op basis van de kennis van de geneeskrachtige werking van planten, kruiden en mineralen, in combinatie met de kennis van ons menselijk lichaam (fysiek en energetisch). In de reguliere geneeskunde zijn de bestanddelen van planten, kruiden en mineralen uit hun natuurlijke context gehaald, vervolgens ontleed en chemisch bewerkt. Er wordt getest op werking en bijwerking. De belangrijkste motieven: bestrijding en onderdrukking van fysieke symptomen en controle over leven en dood. De huidige alternatieve geneeskunde bewerkt ook, maar eerder door middel van verdunning, zonder te ontleden. De werking wordt proefondervindelijk en met kennis van verschillende menstypen vastgesteld. Belangrijk motief: heling door de geest te laten werken (geest en lichaam zijn één). Symptomen zijn daarbij behulpzaam. Zowel in de reguliere wereld als de alternatieve wereld zijn excessen bekend van financieel gewin door misbruik te maken van de angst van mensen voor ziekte en dood. Het zijn twee werelden die ver uit elkaar zijn gegroeid en toch zitten ze allebei in mij. Dus kan ik de innerlijke dialoog voeren!! Ik bevraag de medicijnvrouw continu hoe ik moet omgaan met dat onderscheid: regulier en alternatief….En ik vind zo mijn eigen weg hierin, zoals de meeste mensen dat wel doen. Maar het is beslist onveilig om dit publiekelijk te bespreken. De uitersten (kwakzalverij en pharma-fraude) liggen onmiddellijk op de loer. Mensen oordelen snel en laten moeilijk iets in ‘het midden’. Dat laatste wordt gezien als ‘zwak’. Als beiden werelden in mij zitten en daar een ‘midden’ vinden, is het pijnlijk als de buitenwereld mij dwingt om te kiezen. En dat geldt voor heel veel dingen die in onze wereld veruiterlijkt zijn in tegengestelden en vervolgens vertaald zijn in wel of niet verantwoord handelen. Tijdens de corona-periode zijn we elkaar moreel de maat gaan nemen, waardoor mensen van elkaar verwijderden, met als dieptepunt de corona-pas. Dat laatste was mij echt een stap te ver. Het voelde toen en nu nog steeds alsof ik van binnen wordt verscheurd. (Voor alle duidelijkheid: ik heb me wel laten vaccineren tegen corona, maar was tegen de corona-pas en heb er geen gebruik van gemaakt. Ik heb ervoor gekozen om meer binnenshuis te blijven.) Het corona-verhaal heeft een omslag in de maatschappij gebracht. Bij het minste besmettingsgevaar, zoals nu bij kinderziekten, valt men terug op de corona-reactie-stand. Men ‘isoleert’ op allerlei manieren, zonder overleg. En men zegt dat het mag en juist heel goed is, want al het andere is onverantwoord. En degene die geïsoleerd wordt, moet dat toch meteen begrijpen. Dat daarnaast een ziekteproces ook een helende (signaal)functie kan hebben, is niet aan de orde. Elk risico moet worden geëlimineerd, met de schijn van veiligheid. Het heet dan ‘dat men in ieder geval zijn best heeft gedaan’. Er valt bijna niets meer tegenin te brengen, omdat het gesprek hierover bij voorbaat al meer dan 10 stappen verder is in een universum, dat niet het mijne is. Men gooit hier m.i. het kind met het badwater weg. Boven de huidige uiterlijke wereld zie ik levensgroot de vraag: ‘Hoe kan ik het beste iets of iemand buitensluiten?’ En omdat dit verhaal ook in onszelf zit, is de kans groot dat er innerlijk overwegend de vraag is: ‘Hoe kan ik me het beste voor iets in mezelf afsluiten?’ En ik zie het om me heen voortdurend gebeuren: uit zelfbescherming, zelfbehoud, onmacht, angst, pijn, verdriet….En de vraag is of je daar nu niet juist ziek van wordt. De grootste stap die we in deze tijd kunnen zetten, en het grootste cadeau dat we aan onszelf kunnen geven, is alles in onszelf omarmen en BINNENsluiten… dan groeit vanzelf ons bewustzijn tot aan de randen van ons ZIJN, dichter bij de bron, de essentie, het hart en de ziel. Daar wordt alles meer diffuus, neutraal, vloeiend, zacht en mild. De geest kan dan weer haar werk doen. Het leven kan stromen. De Inca mystiek, ofwel ‘het Andespad’ helpt hierbij. Dit pad kent geen goed of kwaad, geen positieve of negatieve energie. Het oordeel ontbreekt. Er is alleen lichte (“sami”) en zware (“hoocha”) energie. Zwaarte –dat eigen is aan het leven op aarde- is in voortdurende transformatie naar lichtheid en ons lichaam fungeert als recyclingperron. Men noemt dat de kunst van AYNI. Het verhaal eindigt ook niet in een Apocalyps, maar in een verhoogd bewustzijn van de mensheid als soort. De cirkel is dan rond en begint op een ander niveau opnieuw (zie ook eerdere weblogs). Wat zou er gebeuren als we als mens het geheel in onszelf omarmen? Zoals: dader en slachtoffer, overheerser en vluchteling, het vrouwelijke en het mannelijke, de volwassene en het kind, het reguliere en het alternatieve, Schepper en Schepsel, licht en schaduw, eb en vloed, arm en rijk, schuld en onschuld, de vader en de moeder, het geziene en het ongeziene, het zichtbare en het onzichtbare, het onverantwoorde en het verantwoorde, macht en onmacht, kracht en kwetsbaarheid, liefde en angst, leugen en waarheid, het Aardse stof en de Sterrenstof, ……………(noem maar op) …. dan wordt geneeskunde weer Geneeskunst. De medicijnvrouw onder de boom aan de kant van het water, knikt tevreden…..

…Waar het regelrecht op niets uit liep, bleef alles bij het oude; maar tussen de regels door was er dit nieuw begin, waar ik voor altijd bemin…. Dit schreef ik in 1972 en nu 52 jaar later, is het opnieuw actueel*. De cirkel is rond. Er is een triomferend gevoel: ik heb alle begrenzing die mij als vrouw in dit leven is gesteld, doorstaan. De herhaling stopt. En meer dan dat. Ik heb het creatieve onbegrensde in mezelf behouden en doorgegeven. Het is zichtbaar in de wereld van tijd en ruimte. Het heeft een kleur en vorm en maakt geluid. In haar eigen ruimte is zij bewezen onaantastbaar, samen met alle angst die zij oproept en al het geweld dat haar is aangedaan. Zij is onbevangen. (Uit: het lied Sterrenkind) Vertel me van het zilveren koord, waarlangs ik je kon dromen. Vertel me woord voor woord, hoe ik je kan verwelkomen. Wat zou je willen uítstralen voorbij onze tijd als je kon verdwalen zonder tranen van afscheid. Welke regels ga jij dan bedenken voor het levensspel. En wil je met me spelen, als ik tót tíen tél… Dit is een ‘reset-moment’ op alle niveaus van mijn bestaan. Iets om te vieren. Ik dank de godin OYA, die ik aan het begin van dit jaar als oerbeeld heb verwelkomd. Zij is bereid om al het afgedane te vernietigen en nieuw leven te ontvangen. … Come and dance with me through the spirals, step ahead in awareness and fall deep in love. Only in the middle, only in the middle we’ll pick up the on-going sound… ----------------------------------------------- Bovenstaande voelt voor veel mensen als ‘over the top’…. ik zie de wenkbrauwen omhoog gaan en hoor de tegengeluiden, kritisch, cynisch, twijfelend, gelaten, weg-zappend….. We worden bestookt met boodschappen dat ‘het te laat is’, dat we in een trein zitten die doordendert, dat we grenzen nodig hebben voor onze veiligheid, dat we leven in een buitenwereld, die continu verantwoording vraagt en dat we ons moeten ‘beheersen’. Op die manier hebben we veel begrenzing en regelgeving verinnerlijkt…… tot het spoor dood loopt in herhaling van steeds hetzelfde en we vaak letterlijk ademnood krijgen. Het vraagt moed om te luisteren naar een ‘eigenvrije’ binnenwereld, die weet wanneer iets is afgedaan, wanneer je kunt omkeren en hoe je altijd opnieuw ruimte en tijd kan creëren. En –als je hét moment herkent- is het belangrijk om er wél bij stil te staan en het te vieren. Om je te laten opgaan in het niet-weten van de oerbaarmoeder, waarin alles mogelijk is. Om het mysterie van het leven toe te laten in je dagelijks bestaan. Onbevangen en onbegrensd. Elk liefdevol ritueel kan helpen. In de Indiaanse traditie is er de zweethut ceremonie, waarin zuivering de weg vrij maakt voor nieuwe levenskracht. Het haalt je weg van de angst en dat verandert ook meteen je omgeving. (Uit: het boek AERLIM) “Al het werk is gedaan” we zitten op het bankje tijdens 10 tellen uitademing valt mijn lichaam uit elkaar mijn moleculen verspreiden zich eerst over de stad dan over het land en verder tot in de uithoeken van het universum tijdens 10 tellen inademing groeperen de cellen zich tot ‘mijn lichaam’ en sluiten alle opgedane informatie in informatie is licht uit… in … uit… in… ik adem met de kosmos uit het licht in ------------------------------------------ *zie ook weblog 25 februari 2024

Pinksteren, het mooiste feest in het christendom. Na hemelvaart is er nog dit. Het stopt niet bij ascentie. We stijgen niet alleen op, er komt ook nog weer iets naar beneden. We krijgen de geest….! En het is een geest met een universele taal, die ons herinnert aan eenheidsbewustzijn en onze essentie als spiritueel wezen. Meestal wordt ascentie gezien als een ultieme gebeurtenis in de ontwikkeling van bewustzijn. Daaraan voorafgaand ontvangen we de Geest. In het bijbelverhaal is het omgekeerd. Na de hemelvaart is het indalen van de Geest het ultieme moment. Het gaat uiteindelijk om de mensen en de aarde. Uit de mond van een kind: ‘het is het geest-feest van alle mensen’. Pinksteren is het feest van ontvangen en doorgeven, de energie laten stromen. Marinus Knoope schrijft in zijn boek ‘de creatiespiraal’ dat dat de moeilijkste stap is: ontvangen. De opdracht is hier om volop te genieten van het behaalde succes, en het nog groter te maken door het te blijven doorgeven. Vandaag, een prachtige zonovergoten Pinksterdag. Er is een innige stilte in mijn tuin. Het diepe besef dat Pinksteren gaat over ‘ontvangen’. In mijn hoofd klinkt dat liedje van vroeger: Heer! Ik hoor van rijke zegen, die Gij uitstort keer op keer; laat ook van die milde regen, dropp'len vallen op mij neer; ook op mij, ook op mij, dropp'len vallen ook op mij. Ik lees op dit moment het laatste boek van Peter Toonen ‘Opgesloten in een piramide’. In de jaren 90 was Peter één van mijn leraren op het Centrum voor Intuïtieve en Creatieve ontwikkeling (CICO) in Utrecht. Zijn lessen waren liefdevol, wijs en met veel humor. Ik genoot er van. Aan het begin van de lessen was er ruimte voor het delen van ervaringen. Ik vertelde een droom, hoe ik mijn moeder in de wasmachine had gedaan en ik heel kalm op een krukje voor de machine zat te kijken hoe zij ronddraaide en alles werd schoon gewassen. Een prachtig beeld hoe de relatie met mijn moeder schoon werd van al het moeder-dochter-gedoe en tevens de meegekregen voorouderverwarring ophelderde. Mijn onderbewustzijn had het perfecte beeld gevonden en we konden er smakelijk om lachen. Later was zijn kennis van de Maya-cultuur mede een bron van inspiratie voor mijn teksten en muziek. En nu dit boek, waarin hij zorgvuldig de menselijke geschiedenis onderzoekt. Ik zie hoe hij de aard van de muren en grenzen verkent en geen blad voor de mond neemt. Hij spreekt zich uit en noemt zichzelf een vrij-spreker. Er is uiteindelijk maar één Waarheid, met tig menselijke interpretaties. Centraal staat de uitspraak van de theoloog Teilhard de Chardin (1881-1955): “We zijn geen mensen die een spirituele ervaring hebben, we zijn spirituele wezens die een menselijke ervaring hebben”. Dit geluid hoor ik steeds meer om me heen.

Het begint altijd met een verlangen…. Verlangen als heimwee naar vrede, nabijheid en lichtheid. Ook dit woord zou ik willen ontdoen van alle vervormingen, zoals begeerte, dwang of gebrek. Verlangen is het begin van leven. In de vormloosheid is er een heilig verlangen naar vorm en diversiteit en kleurrijkheid. In de afgelopen paasdagen schakelde ik vaak op TV op zoek naar mooie muziek (*), meestal in een kerkelijke setting. En bijna iedere keer plonsde ik midden in een referaat over onze zondigheid en hoe dat voor ons is opgelost door het kruis en de opstanding. Het begon me tegen te staan, steeds die nadruk op onze gebreken. Ik weet het wel: het is bedoeld als troost, maar voor mij werkt het kennelijk niet. Het doet me teveel denken aan een Bijbelse uitleg over wat goed is en wat fout. Zo is ooit het verhaal van hel en verdoemenis begonnen en dat richt nog steeds veel schade aan. De Dominicuskerk in Amsterdam is dan een verademing. Ik keek de paasviering online terug en was extra gefocust op dat ‘goed en fout’. Het ging helemaal goed, geen allergische reactie in mijn systeem. Alles bleef mooi vrij en neutraal in ‘licht en zwaar’ (**). En Eva Martens belichtte in haar uitleg heel helder de ‘witte ruimte’, die in het paasverhaal ontstaat als de vrouwen stil en sprakeloos bij het lege graf staan. Verlangen is het begin van schepping, het is de behoefte om iets te creëren uit het niets. Eva beschrijft hoe de evangelisten de vrouwen als eerste bij het lege graf zien staan en hoe zij de opdracht krijgen om aan dit gebeuren woorden te geven en het verder te vertellen. Hoe geef je woorden aan dit onmogelijke, aan deze witte sprakeloze ruimte, waar nog niets van bekend is, wat niemand nog ooit gezien heeft? Hoe geef je ruimte aan woorden waar nog geen woorden zijn? Kennelijk is het ze gelukt. Hier zijn vrouwen aanwezig om te getuigen, als symbool van de oerkracht om iets nieuws te baren. Er is een verlangen om leegte en sprakeloosheid van betekenis te laten zijn en niet te laten verworden tot ‘zwijgen’. Het is het ‘niet-weten’ van Krishnamurti dat ik hier herken. Zonder de beleving van die witte ruimte in onszelf is er alleen maar een herhaling van zetten, een doodlopend spoor. Kees van Ekris, theoloog des vaderlands, in gesprek met Annemiek Schrijver: ‘Ik wil graag het zwijgen over God en Mysterie moeilijker maken’. er stroomt geen water er is geen land nergens een begin voor later als de wind waait over ’t zand weggevaagd zijn alle zinnen om te vechten lief en leed niemand kwam daar mij beminnen en mij zeggen hoe ik heet op de bodem van het leven moet ik wel van bron naar bron als vanzelf weer opgeheven naar waar het allemaal begon (*) Aan te raden een uitvoering van de Mattheus Passion onder leiding van Jonathan Miller en Paul Goodwin (BBC 1994) htttps://www.youtube.com/watch?v=K3SrPkdRqSU (**) Zoals in de Inca mystiek, ofwel ‘het Andespad’. Dit pad kent geen goed of kwaad, geen positieve of negatieve energie. Het oordeel ontbreekt. Er is alleen lichte (“sami”) en zware (“hoocha”) energie. Zwaarte –dat eigen is aan het leven op aarde- is in voortdurende transformatie naar lichtheid en ons lichaam fungeert als recyclingperron. Men noemt dat de kunst van AYNI. Het verhaal eindigt ook niet in een Apocalyps, maar in een verhoogd bewustzijn van de mensheid als soort. De cirkel is dan rond en begint op een ander niveau opnieuw.

Dit jaar, ergens in april, is het 52 jaar geleden dat door een verkeersongeluk mijn leven werd gereset. Een bijna dood ervaring, die de klok van mijn leven weer op NUL zette. Het duurde heel lang voor ik mijn kinderjaren kon terughalen in beelden en gevoel. Die beelden en dat gevoel van de kinderjaren zijn de laatste tijd steeds sterker geworden met geur en al…. Ze voelen als een reddingslijn over dat nulpunt heen in 1972 en nu in 2024. Want de gebeurtenissen in het heden voelen weer als dat nulpunt, de geboorte in een ander bestaan. De 52 jaar, een volle cyclus in de Maya-kalender, komen tot een afronding. Precies zoals ik het ook ervaren heb in het jaar 2004, mijn 52 e levensjaar. Alle zekerheden vielen weg om ruimte te maken voor iets nieuws. Ik maak deze cyclus in dit leven twee keer –overlappend- mee. Het is nu ook 52 jaar na het Sirius experiment, beschreven door Drunvalo Melchizedek. Het is een wonderlijk verhaal dat Drunvalo Melchizedek beschrijft in zijn boek Geometrie van de schepping, deel 2. Hoe er vanuit Sirius een experiment plaatsvindt met de Aarde. Om de Aarde te redden van een gevaarlijke zonne-expansie wordt al het leven in een hologram geplaatst en tijdelijk de menselijke vrije wil buiten spel gezet. Tot eind 1974. Het menselijk bewustzijn evolueert daarna exponentieel tot in 1989 het Christusrasterwerk compleet is… dat opent de mogelijkheid tot Christusbewustzijn voor iedereen. In 1972 heb ik vlak voor de geplande ‘eindtijd’ in het verkeersongeluk mijn bijna dood ervaring. Ik kies bewust voor het leven. De eenzaamheid daarna is onbeschrijfelijk. Mijn totale werkelijkheid is verschoven. Gedurende een aantal jaar voel ik me in tweeën gesplitst. Analoog aan het verhaal van de Aarde op dat moment…. In gesprek met een vriendin benoemen we dat gevoel van gespletenheid. Wel op Aarde thuis en aanwezig zijn, maar tegelijk het gevoel dat het net niet ‘past’. Niet als een psychisch defect, maar als een realiteit waardoor je op zoek gaat. Er is een deel van leven dat ergens anders thuis is. Het voelt als een voortdurende wake-up call. Het mooiste cadeau ter bevestiging kreeg ik ooit in een aurareading. Een medestudente gaf mij een reading, maar ‘zag’ niet bijster veel….. Een docent ging naast haar staan en opperde: ‘kijk eens naar de plek achter haar hart’. En daar was het beeld van een bootje op een oceaan aan leven. Het lied ‘An ocean inside’ is hieruit voortgekomen. Ik heb ‘om een hoekje’ leren kijken, in mezelf, maar ook in anderen om de meerdere dimensies van bestaan te zien. In de bijna dood ervaring heeft dit een spirituele dimensie gekregen. Het scheelde niets of ik ging zelf ‘het hoekje om’. There’s an ocean inside and I’m sailing it quiet on the wind of truth my inner-eyes wide open knowing what course to choose Wat een prachtig interview vandaag in De Verwondering (Annemiek Schrijver) met Karima el Fillali. In verschillende culturen en geloven grootgebracht, en –zoals ik het voor me zag- steeds opnieuw stappen achteruit zetten om het bredere diepere zelfbeeld te vinden, waarin alles een thuis krijgt, net zolang totdat het ‘past’ en naar buiten toe kan stralen in een authentiek geluid. Ik droomde dat ik samen met een ander in een lege ruimte was. We pakten met onze handen allebei een punt boven ons hoofd en begonnen te draaien, eerst langzaam en toen steeds sneller en sneller, tot alles wegviel en de ruimte gevuld was met bollen van licht om ons heen. Het was een sterke levendige herinnering toen ik wakker werd. Waar ben ik overal thuis? Het voelt grenzeloos.

Ooit schreef ik: ‘mijn missie in dit leven is genieten van THUIS’. In een gemakkelijke stoel voor het raam met een kop thee in stilte genietend van de namiddagzon. Als kind op een schoon bedje voor het raam met de arbeidsvitaminen op de radio. En later met mijn eigen kind een verhaaltje en een liedje voor het slapen gaan. Het thuiskomen na een kampeervakantie en genieten van alle gemakken in de keuken en die eigen warme douche. Eeuwig dankbaar dat ik altijd een dak boven mijn hoofd heb gehad. Eeuwig dankbaar dat ik vrede ken. Eeuwig dankbaar dat ik kan genieten (dus meer dan enkel ‘ervaren’). Toen ik dit laatst aan iemand vertelde, besefte ik opnieuw dat – hoe rijk dit ‘aardse dak’ ook is – het voor mij altijd meer is geweest dan dat. Begin van deze eeuw schreef Steve Rother zijn eerste boeken ‘Her-inneren’ en ‘Welkom Thuis’. THUIS is hier de ontastbare wereld, waar we als spiritueel wezen zijn ‘geworteld’. De stroom van berichten langs deze kanalen zijn er steeds op gericht om te laten zien hoe de tastbare en ontastbare thuis-werelden samen komen in ons menselijk bestaan, en hoe we in essentie als spirituele wezens in harmonie zijn. Zo breed mag het zijn. Als dit tot ons doordringt, ontroert het diep. De conflicten zullen blijven ontstaan en ik ga ze niet uit de weg, maar er is tegelijkertijd een dimensie van waaruit we er ‘anders’ naar kunnen kijken. Ik kijk graag naar de interviews van Annemiek Schrijver in het TV programma De Verwondering. Je kan zeggen dat het gaat over mensen die via prestaties duidelijk zichtbaar én thuis zijn in de aardse werkelijkheid, maar zich tegelijkertijd kunnen verwonderen en laten inspireren door een ruimere thuis-wereld. Het maakt dat hun persoonlijke beleving herkend wordt als universeel. Als we in onze geest naar elkaars handen reiken en elkaars ogen zoeken om de vrede van het grotere geheel dan zien we hoe thuis-werelden samen komen ……… Met je rug tegen de muur en dan één stap verder terug, is alles liefde.