Zomaar een foto, genomen op 10 augustus 2010 in het Waterlandse bos bij Almere.
Het gevolg van een onbevangen ingeving om een rondje te lopen en het fototoestel mee te nemen. Aan het begin van de wandeling wordt mijn foto-aandacht getrokken naar waterlelies en de lichtval op een pad in het bos…. En daar middenin dit bankje. Ik ben er niet eens op gaan zitten. “Als ik nu eens hurk aan de zijkant…?” Van drie foto’s was deze de mooiste. Het bankje en de plek hebben geen verhaal en zijn in die zin een onbeschreven blad. Pas later op de computer komt groot in beeld de vraag wat ik precies hierin zie. Want ik zie hier iets in, iets onbenoembaar mooi. Is het de verhouding van de lijnen, het licht, de scherpte verhoudingen, de diepe kleuren groen naast het grijs, een bankje in een bed van groen, het toppunt van rust….symbool van samenzijn… ?
Ieder aspect apart zou een goede reden kunnen zijn, maar doet toch geen recht aan wat ik zie en hieraan beleef. Het lijkt er op dat dit vanuit een heel ander perspectief iets zegt, zoals ook de foto zelf vanuit een niet gebruikelijk standpunt is genomen.

Niemand kan het ontkennen: natuurlijk ontwikkelen we allemaal meer bewustzijn op EENHEID. Internet is een voorbeeld hoe we met elkaar zijn verbonden… letterlijk over de hele wereld creëren we fysieke verbindingen en linken we de boel aan elkaar: De financiële wereld is het grootste dominospel dat we kennen; de kwantummechanica leert ons hoe alles met elkaar correspondeert; de klimaatveranderingen raken ons allemaal…. Maar het is nog steeds alsof we eenzaam en naakt op de markt staan en we hardop zeggen “ik ben er niet”.

Het bankje voelt als een magische brug tussen beide percepties van ons bestaan. Het laat de eenvoud zien, waarin tegelijkertijd ruimte is voor eenzaamheid én samenzijn. Het komt mooi samen in het woord all-een zijn. Jeff Foster gebruikt het beeld van het bankje in zijn boek ‘An Extraordinary Absence’ (2009) ter illustratie van non-dualiteit.