(geïnspireerd door de boeken van Clarissa Pinkola Estés)

De Gezegende Moeder,
zij die ik gevraagd heb om mee te kijken.
Ik heb het nodig dat iemand meekijkt
naar de tweestrijd, het verdriet, de boosheid…
een stille getuige.
Ik vraag verder niets en zij vraagt niets.

Ik kan erop vertrouwen HOE zij meekijkt,
met mildheid en zachtheid.
Het is volkomen veilig.

Met haar aanwezigheid gaat er niets verloren,
blijft alles in herinnering 
en kan er worden losgelaten.

Het is een feest van eigenheid.


Zullen we de wereld wiegen
niet naar een einde, maar begin
waar je knippert met je ogen
tegen het licht in.

Zullen we de wereld wiegen
laten dromen als een kind
in een wiegje met een hemel
waar je vrede vindt.

Zullen we de wereld wiegen
dragen van hand op hand
dansend op een wiegeliedje
op blote voeten in het zand.

Zullen we de wereld wiegen
stil maar, luister goed
naar het ritme van de hartslag
naar het ruisen van het bloed.

Zullen we de wereld wiegen
laten groeien met een lach
al het nieuwe leven vieren
dat het bloeien mag.

Zullen we de wereld wiegen
hardop zeggen hoe mooi ze is
laten weten van de liefde
sinds mensenheugenis

Zullen we de wereld wiegen
om te troosten in verdriet
laat dan de regenboog verschijnen,
herinner, en vergeet niet.