Als ik niet teveel nadenk, gebeuren dingen vaak precies tegelijk op het juiste moment zonder enige moeite. Dan is ‘toeval’ iets wat ons werkelijk ‘toevalt’. Ik schrijf dit zo neutraal mogelijk op, want de conclusie kan twee kanten op gaan.

Het toeval kan ervaren worden als noodlot, waarvan we misschien achteraf zeggen dat we het hadden kunnen voorkomen als we beter hadden nagedacht. Dit kan heel verdrietig en voor ons gevoel absoluut waar zijn. Maar ik heb door de tijd heen ook een andere dimensie leren zien in deze synchroniciteit.

In 1972 fietste ik van school naar huis. Onderweg werd ik aangereden door een auto en belandde in het ziekenhuis. Iedereen vond het een ‘stom toeval’. Ik hapte naar adem. Alles werd een vacuüm en ik was gebroken. Ik heb sinds die tijd twee bewegingen gemaakt. Ten eerste om er uit te komen, moest ik diep graven in mezelf op weg naar heelheid. Ten tweede heb ik geleerd om met een hoger/dieper bewustzijn te kijken naar het moment zelf. Niet om het trauma te verzachten, maar juist om het vacuüm te verkennen. Daar waar alle gedachten stil vallen. De momenten van synchroniciteit in mijn leven hoeven niet de mooiste momenten  te zijn, maar het zijn wel de meest rijke. De allesomvattende leegte is de verborgen schat in het vacuüm. Het heeft alle kenmerken van de essentie van meditatie en non-dualiteit (advaita).

In 2009 borrelde in mij de idee om op het podium te gaan staan met eigen teksten en muziek. Alles viel tegelijkertijd op zijn plek. Moeiteloos verzamelden zich de juiste mensen om mij heen. De teksten kwamen vanzelf. Er was geen eenduidige oorzaak te benoemen waarom het zo wonderlijk bij elkaar kwam op dat moment op die plek met die mensen. Het was er, compleet en kleurrijk. Het benodigde werk was –inclusief tegenslagen- vanzelfsprekend en positief. Ik kon niet anders dan mij overgeven aan deze stroom van leven en de teksten die toen in me opkwamen voelen als tijdloos.

Het moment van synchroniciteit zet ons even buiten tijd en ruimte. Er is een onmetelijke rijkdom en schoonheid in dat moment. Al het denken valt stil: er is geen behoefte aan een oorzaak of een gevolg. Hier spreekt de sjamaan van ‘het veld van overvloed’. Dan is er (al)tijd over.