Als je herkent wat ik hieronder schrijf, doe het dan steeds vaker…. het is zo belangrijk in deze tijd: elke dag een moment voor de ziel. Voor mij is het dat kleine mooie uurtje voor de avondschemering…..een lichtval door de ramen, op ‘mijn plek’ in de kamer, soms muziek, soms stilte, kan ook met een handwerkje of een puzzel; heel anders dan (enkel) genot of ontspanning, eerder volledig op mijn gemak. En daar dan met alles wat ik -op dat moment en helder bewust- ben, eenvoudig middenin zitten en ‘stromen’.
Ik moet denken aan een verhaal van Carlos Castaneda, hoe zijn leraar hem opdraagt om in huis zijn eigen machtsplek te vinden. Hoe Carlos zijn best gaat doen en op zoek gaat en uiteindelijk uitgeput ergens in slaap valt, precies op de goede plek.
Poezen zijn hier goed in. Niet voor niets kreeg ik dit gevoel, toen ik op school leerde schrijven en voor het eerst het woord
poes
schreef. Hoe ik het me helemaal EIGEN maakte, zodanig dat ik nu nog op elk moment kan teruggaan in de tijd en in de huid zit van dit kind. Later vond ik in Drenthe een houten beeldje van een opgerolde poes. Die is nog steeds bij me.
Het is een intens gevoel van ‘bestemd zijn’ zonder het woordje ‘voor’.
Het moment heeft geen toekomst, hooguit een verleden met ergens een herinnering aan eeuwigheid. Dit beleven zou ik willen doorgeven aan de eeuwigheid. Hiermee ben ik het leven op aarde ingegleden en met dit beleven zou ik er ook weer uit willen glijden. Het is een alles-in-een gevoel van vrede en dankbaarheid.
Het is wat Leonie Jansen en Carel Kraaijenhof beleven aan het lied ‘Klaverveld’, ‘daar bij de dijk van de Beemster’. In het filmpje op Youtube is ook de schoonheid te zien wanneer twee mensen vanuit bezieling echt op elkaar betrokken zijn en samen iets moois creëren.
Het is de beleving van het Veld van Overvloed van de inheemse bevolking van Amerika. De wereld, die ons nu uiterlijk omringt en waarin wij uiterlijk leven, is doordrenkt van de gedachte dat er schaarste is. Voor de ziel is dat fictie, onwerkelijk. De potentie om te bedenken en te manifesteren is feitelijk oneindig. En met de intentie om te delen, is er geen schaarste, en ook geen neiging tot verkwisting!
Dit sluit aan bij het woord ‘stromen’ dat ik eerder gebruikte. In de intuïtieve trainingen leerden we onze eigen ruimte in (eigendom) te nemen en onze energie te laten stromen. Dat was goed voor ons zelf, maar het was beslist geen gesloten (ego)circuit. Juist het stromen benadrukte de verbondenheid met elkaar, planeet aarde en het universum….er was altijd de intentie van 'delen' met al het leven om ons heen. Het delen gaf een gevoel van rijkdom en overvloed.
Misschien helpt het dat ik een oktoberkind ben en zal ik altijd –zoals in het lied van Liselore Gerritsen- ‘een herfstdag als een lentedag bezingen….’
En zoals in dit oer-natuurlijke proces, waarin tegelijkertijd dingen sterven en er wordt geoogst, zo zet ik in mezelf steeds weer opnieuw die twee werelden van overvloed en schaarste naast elkaar. Ze overlappen elkaar en ik laat ze in vrede met elkaar.
Als neutrale energetische grootheden hebben ze elkaar nodig – als Yin en Yang - om een gezonde balans in het leven te houden.
Ik denk nu dat ik van jongs af aan heb geweigerd om die twee uit elkaar te halen!
De titel van mijn website en van de voorstelling in 2010 “Toen was er tijd over” is een statement van overvloed in mijn leven, tegenover de beangstigende en eenzijdige boodschap van schaarste in deze tijd.
Overvloed en schaarste in vrede naast elkaar …. ik heb het geprobeerd te verwoorden in de voorstelling in 2010 en in het voorwoord van mijn tekstbundel ‘Aan de kant van het water’:
“Het begint altijd met een diep verlangen. Elk woord en elke muzieknoot lijkt dit verlangen tekort te doen of dreigt het te vernietigen. En dan op een dag lukt het om een tekst en een melodie te maken die rust en vrede brengt. Voor even, want het verlangen komt weer terug, nog heviger. Het is zoet en bitter tegelijk, beiden op zoek naar bevrijding. In dit verlangen kristalliseren titels en zinnen, als boodschappers, uit een wereld waar het totale verhaal al bestaat. Ik hoef alleen maar te luisteren….”